بررسی هم‌خوانی دو نوع پرایمر RT-PCR جهت تشخیص ویروس آنفلوانزای پرندگان (H9N2)

هدف از انجام این تحقیق استفاده از دو نوع پرایمر RT-PCR برای تشخیص ویروس آنفلوانزای H9N2 پرندگان و مقایسه هم‌خوانی این دو روش نسبت به همدیگر بود تا مشخص شود کدام روش در رقت‌های متوالی تهیه شده دارای آستانه تشخیص بیشتری است. برای این منظور میزان EID50 ویروس آنفلوانزایی که با استفاده از کشت و کیت‌های تجاری مورد تایید قرار گرفته بود، با استفاده از روش Reed and Muench مشخص شد. تیتر ویروس 106  EID50 در میلی‌لیتر بود. از ویروس آنفلوانزای مذکور اقدام به تهیه رقت بر اساس لگاریتم دو شد و با استفاده از کیت RNA Pure ساخت شرکت سیناژن اقدام به خالص‌سازی ژنوم موجود در نمونه‌های رقیق شد. پس از تهیه cDNA برای تشخیص ویروس آنفلوانزا از پرایمرهای منتشر شده در مقالات Wu et al. 2008 و Spackman et al. 2002 استفاده شد. واکنش‌های RT-PCR برای تشخیص ژن ماتریکس (M) ویروس آنفلوانزای پرندگان بود که هر کدام به ترتیب قطعاتی به اندازه 131 و 100 جفت باز را تشخیص می‌دهند. همچنین برای اطمینان از اختصاصی بودن دو جفت پرایمر مذکور از نمونه ویروس‌های واکسن برونشیت H120 و ویروس واکسن نیوکاسل B1 به عنوان کنترل منفی استفاده شد. هر دو روش نسبت به تشخیص ویروس آنفلوانزا اختصاصی بودند و هیچ کدام از روش‌های مذکور در مورد ویروس برونشیت و نیوکاسل باند تشکیل ندادند. روش  Wu et al. 2008 تا رقت 1:4096 و 168 کپی از ژنوم در میلی‌لیتر و روش Spackman et al. 2002 تا رقت 1:2048 و 336 کپی از ژنوم در میلی‌لیتر توانستند مشخص کنند. لذا پرایمرهای مربوط به روش  Wu et al. 2008 حساس‌تر از روش دیگر می‌باشد.